Gegroet lieve lezers. We zijn terug. Op weg naar het zuidelijk gelegen Italië zijn we achter de Brennerpas blijven hangen in het Italiaanse Zuid-Tirol. Behalve mijn favoriete muziek en kleding kan je er onwaarschijnlijk genieten van eindeloze Dolomietenbergen, rivieren, weilanden, bossen, bier en grappa. Alles wat een mens nodig heeft om wat te bekomen van een ontzettend druk jaar. Maar zoals dat zo vaak het geval is: mooie liedjes duren niet lang. We zijn weer in het land voor andere liedjes die ook heel mooi zijn. Ik heb Anna-Lisa vorig jaar beter leren zwemmen en dit jaar leerde ik haar om een muntstuk op te duiken uit het diepe zwembad. Beetje bij beetje kreeg ze meer zelfvertrouwen en voor je het goed door had, had ze plots, het naar de diepte afgedaalde muntstuk weer opgedoken. Ze zwemt als een visje, een mooi, sierlijk visje. Ik niet, ik zwem als een walvis: alle kiewen open als hij terug boven water komt en telkens weer blij zijn dat hij uberhaupt boven water geraakt met zijn huidige gewicht. Van het zwemmen krijg je een enorme drang om te eten. Plankton eten is niets voor mij. Zeker niet als je elke dag de heerlijkste varianten van mama's pasta's uit die Noorditaliaanse keukens voor je neus krijgt gezet. Het is stilletjes tijd om de teksten weer naar boven te halen. Ik zou ze graag wat "verhollandsen". Als ik ze in de huidige vorm in Nederland zou gaan spelen zijn de mensen halfweg de voorstelling hun woordenboek Vlaams-Nederlands gaan halen. Nog een paar avonden schrijven en dan weer de beuk erin. Kootsj Wannes is de zestiende terug en dan spreken we rond die tijd af welke kant het uitgaat met de voorstelling. Vandaag zag en hoorde ik trouwens een heel goeie eerste singel van zijn zoon. Heel goed gezongen en een prima tekst. Hou je vast lage landen, er komt een nieuwe muzikale storm uit Vlaanderen aanwaaien die beslist tot in Nederland te voelen zal zijn.
Tot binnenkort... en allemaal een vinnetje van,
de walvis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten